گرامی باد یاد رفیق کبیر بیژن جزنی و یارانش
- خورشید روی تپۀ سرخ اوین دمیدگرامی باد یاد رفیق کبیر بیژن جزنی و یارانش!
در قطره قطره خون ِ گرم که دل میزد؛
در چشمههای سرخ که میجوشید،
از حفرههای رهگذر ِ سربِ داغ در تن ِ رزم آوران ِ خلق،
در لحظۀ شهادت ِ نامنتظر - در آستان ِ آبی ِ شبگیر ِ انقلاب.
- وآنگاه روی شانۀ مجروح کوهسار اوین
- خورشید ِ خونگرفتۀ نه ارغوان شک
در شبانگاه۲۹ فروردین ۱۳۵۴، زندهیاد «بیژن جزنی» همراه با ۶ نفر از رفقای
گروه و ۲ نفر از زندانیان مجاهد در تپههای اوین توسط مأمورین ساواک و
شکنجهگران زندان اوین تیرباران میگردد. شش فدایی(حسن ضیاظریفی، احمد
جلیلی افشار، مشعوف کلانتری، عزیز سرمدی، محمد چوپانزاده، عباس سورکی) و
دو مجاهد (مصطفی جوان خوشدل، کاظم ذوالانوار) همراه با بیژن جزنی تیرباران
شدند. روزنامههای نظام سلطنتی فردای روز کشتار بیژن و یارانش خبر دادند که
۹ زندانی در حین فرار از زندان کشته شدند. این موضوع تا زمان انقلاب بهمن و
دستگیری و محاکمهٔ شکنجهگران ساواک مسکوت ماند. در دادگاه ِ«آرش»
-شکنجهگر ساواک – که پس از انقلاب صورت گرفت، وی تشریح کرد که بیژن و
یارانش را به تپههای اوین برده و در آنجا به رگبار گلوله بستند. پیکر او
در قطعه ۳۳ بهشت زهرا ردیف ۱۱۹ شماره ۴ به خاک سپرده شد.
بیژن
جزنی هرگز از مواضع خود عدول نکرد و به فعّالیتهای نظری و عملی خود ادامه
داد. همهٔ آثار بیژن جزنی در زندان و طی سالهای ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۳ نوشته شده
است. این آثار بیانگر تلاش بخشی از چپ ایران در دو دههٔ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ است
که میخواست ضمن حفظ استقلال خود از چین و شوروی، بر بنیان منافع و مصالح
جامعه ایران فعالیت کند،
یادشان جاودان و راهشان پرره رو باد
یادشان جاودان و راهشان پرره رو باد
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen